Hehe jongens, dat waren me de weekjes wel! Waar ik het vorige verhaal nog prinsheerlijk in Can Tho zat, zit ik nu alweer een paar dagen in Thailand en lijkt Can Tho alweer enorm ver weg.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Mijn laatste weken in Can Tho heb ik genoten van al het fijne wat de stad me te bieden had. De projecten, mijn fijne huisgenootjes, het lekkere eten en de speciale ervaring om zo dicht bij zo een bevolking te leven. Tussen de projecten door dus weer vanalles ondernomen met als stip op nummer 1 een uitje naar het zwembad met de city orphanage kids! Uiteindelijk mocht slechts één van de vier groepen helaas mee maar hierdoor konden we wel bijna een-op-een aandacht geven en dat was toch ook wel fijn!

Verder twee tripjes met de lieve mensen van Nhip Cau (het project voor gehandicapte volwassenen): een ontbijtje en karaoke ter ere van de verjaardag van Miss Kim. Allebei genoten, vooral van de positieve instelling van hen. Ze hebben zo vaak benoemd hoe blij en dankbaar ze zijn met de engelse lessen en activiteiten die gedaan worden dat ik me gewoon bijna schuldig ging voelen dat ik niet dankbaar genoeg ben voor al het mooie in mijn leven.

Daarna was de laatste week al snel aangebroken en begon het afscheid nemen. Voor de mensen die mij een beetje kennen geen nieuws maar ik kan dus niet uit de voeten met afscheid nemen, ik haat het intens. Het afscheid voelt heel anders dan zeven jaar geleden omdat het voor mijn gevoel nu veel meer af is en ik weet dat ik gedaan heb wat ik kon. Goed, tot zover het verstand. Mijn gevoel is iets heel anders. Ik kan gewoon niet zo goed aan mezelf verantwoorden waarom t oké is om die kinderen daar achter te laten zonder enige toekomst om zelf nog even 2,5 maand heel decadent leuke dingen te gaan doen.

Ergens was het fijn dat het dus in delen ging maar daardoor was ik wel 1,5 week bezig met afscheid nemen. Afscheid op de projecten ging nog redelijk ok, met uitzondering van twee projecten. Zo kreeg ik van mijn charityclasskinders en teachersassistant een teddybeertje, ketting, armbandje, sleutelhanger en notitieboekje en hebben we een hele fotoshoot gehouden bij het afscheidsdrankje. Dit was zo gezellig dat ik de tranen even weg moest slikken bij het 'goodbye teacher'. Uiteraard was het grootste probleem echter het weeshuis. Ik ben die week nog een extra keertje gegaan maar dat maakte het afscheid niet makkelijker. De dag van mijn vertrek was ik met een nieuwe vrijwilligster voor de fysio nog een keer bij de babygroep. Daar zat toevallig ook mijn favorietje (ik weet dat t niet mag maar check hem ff voorbijhupsen op zijn knietjes om 2.45 van dit filmpje (www.youtu.be/-ndwUXs5jz0) en je bent ook verliefd). Waar ik bij de andere groepen uiteindelijk wegkwam met een paar traantjes en een momentje van bezinning, trok ik het hier echt slecht. Het was dat ik me niet volledig wilde laten gaan tegenover het nieuwe meisje maar anders was het brullen geweest. Ik hoop echt zo hevig dat ik hier ooit nog terug ga komen en dat al deze kinderen dan een beter plekje hebben gevonden.

Lang om hierbij stil te staan had ik niet want ik moest nog afscheid nemen van Tien (leerkracht bij charityclass die heel lief een dromenvanger voor me had gemaakt) en Miss Hanh, die ook weer met een tas vol kadootjes aan kwam. Wederom even drie keer slikken en toen hop de bus in. Gelukkig niet nog een heftig afscheid want vier huisgenootjes kwamen even mee naar ho chi minh om me uit te zwaaien: hoe leuk is dat? Daar naar de cu chi tunnels geweest: ook de tweede keer zijn die indrukwekkend! Minder was de gids die totaal onverstaanbaar engels ratelde en lachte als een op hol geslagen hyena. De hoeveelheid geconsumeerde alcohol op de avond ervoor zal de tolerantie hiervoor ook niet hebben vergroot maar het was echt even afzien. De volgende dag nog alle vijf een hennatattoo laten zetten van een gekko, een afscheidskadootje van Marit en Hanne en toen moest ik afscheid nemen van Hanne en Daphne. In de chaos van het vertrekken ging dat nog best oke maar de steen in mijn maag loog er niet om.

De opvallende lezer vraagt zich misschien af waar de andere twee huisgenootjes zijn gebleven. Nou, die hebben vorige week besloten om nog even twee dagen mee te gaan naar Bangkok. Nogmaals: hoe leuk is dat? In Bangkok was het namelijk niet geheel ontoevallig oud& nieuw en dat wordt gevierd met de grootste watergevechten die je je voor kan stellen. Dit heb ik 7 jaar geleden wel geheel toevallig meegemaakt en dit moest en zou ik nog een keer doen. Inmiddels was Rianne, een vriendinnetje van thuis ook enthousiast geworden dus werd het een viermansfeestje. En was wat het heerlijk! Iemand van thuis zien was weer heerlijk vertrouwd maar met Koen en Marit voelde Can Tho ook nog dichtbij. Na drie dagen waterpistolen, emmers ijswater en klei over je heen krijgen en vooral veel bier in je krijgen waren we gesloopt. En in die staat was het afscheid van Koen en Marit natuurlijk helemaal gedoemd te mislukken dus het werd lekker brullen in Bangkok. Gelukkig elkaar op het hart gedrukt dat we elkaar in Nederland weer gaan zien :-)

Inmiddels ben ik met een kleine omweg in Koh Samui aangekomen. Was niet helemaal de bedoeling maar bevalt so far prima. Vanaf zondag ben ik aan het yogaen en detoxen in Koh Phangan, wat na afgelopen week geen overbodige luxe is. Daarna horen jullie uiteraard weer hoe het me bevallen is :-)

Liefs