Hi hallo,

Na wat twijfel toch maar besloten om weer aan de blog te gaan. Er gebeuren hier simpelweg te veel dingen om niet met jullie te delen.

Vorige week zaterdag vertrok ik voor de derde keer naar mijn geliefde Azië, dit keer zonder tranen op schiphol zowaar. Door de storm (gek om dit woord te schrijven eigenlijk zo vanaf mijn bountybeach) had mijn eerste vlucht naar Istanbul flink wat vertraging, waardoor mijn eerst zo ruime overstaptijd daar wat in het nauw begon te komen. De aardige Nepalees naast mij, die overigens mijn liefde voor puzzelboekjes deelde, had inmiddels al een vervangende vlucht geregeld naar zijn bestemming en ging daarom onverwacht een dagje Istanbul in. Al pratend en kruiswoordpuzzelend werd ik zelf steeds enthousiaster over dit vooruitzicht en hoopte ik stiekem - en later zelfs hardop- dat ook ik mijn vlucht ging missen. "Helaas" was dit niet het geval en kon ik precies in één keer door de boarding rij in. Hierdoor wel heel veel zin in het toetje dat ik mezelf heb getrakteerd in de vorm van een nachtje Istanbul op mijn terugreis. De tweede vlucht ging soepel als een zonnetje, ondanks mijn gebrek aan slaap (een zeldzame gebeurtenis, zeker wanneer ik mij in een bewegend toestel bevind).

Mijn vermoeidheid verdween meteen toen ik mij in mijn eerste tuctuc naar khoa san road, dé backpackerstraat, liet vervoeren. Het is moeilijk om mijn geluksgevoel op dat moment in woorden te beschrijven maar ik denk niet dat mensen veel gelukkiger kunnen worden dan ik daar en dan. De op zijn minst typische geuren, de lieve mensen, het gekke verkeer en de wind in mijn haren zorgde voor kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Hoewel ik hier elke dag intens geniet, raak je toch wel weer gewend aan dit leven, zonde dat je dit euforische gevoel niet lang kan vasthouden. Eenmaal aangekomen in mijn vaste guesthouse kon ik wederom niet slapen. Daarom maar wat gaan banjeren voordat ik Mirjam op kon halen, die mij de eerste drie weken vergezelt. In 2010 hebben wij samen Thailand, Laos, Vietnam en Indonesië doorgereisd en met Cambodja op de planning maken we nu dit rondje compleet. Vanaf het moment van aankomst was het daarom een feest van herkenning samen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik inmiddels al niet meer kan tellen hoe vaak ik in Bangkok ben geweest maar dat ik al die keren een gooi heb gedaan naar de titel ' s werelds slechtste toerist en khoa san road zelden heb verlaten. Er is iets met de atmosfeer in deze straat die ervoor zorgt dat de dag steeds weer voorbij is voor ik mijn plannen heb kunnen uitvoeren. Dit keer moest dat anders en dus gingen Mirjam en ik aan de banjer. En wie had dat gedacht? Bangkok is een prachtige stad! Ook heel fijn om even niet in de toeristische gebieden te zijn en daardoor niet als een wandelende geldautomaat gezien te worden. Na een verrassend mooie route uiteindelijk Chinatown bereikt, wat minder spectaculair was dan gedacht (wat resulteerde in een verwarde blik en het antwoord ' daar ben je al', toen we vroegen naar de weg naar Chinatown).

Na een paar dagen bijkomen in Bangkok (heftige jetlag waardoor zelfs ik mijn slaaptalent kwijt leek te zijn) besloten we de bus te pakken naar Cambodja. Blij verrast met de lage prijs stapten we daarom de bus in die ons, na de gebruikelijke vertraging van anderhalf uur, naar de grens zou brengen. Tot mijn schande moet ik bekennen dat we in deze busrit tot twee keer toe zijn opgelicht. Het stomme is ook dat we het beide keren doorhadden en weigerden, maar dat het zo gedraaid werd dat het opeens toch heel logisch leek en voor we het wisten deden we toch wat ze van ons wilden. Met 30 euro pp minder op zak en t voornemen meer naar ons gevoel te luisteren betraden we daarom Cambodja.

Wat meteen opvalt in Cambodja is het slechte verkeer. Nou is het wegennet in heel Azië geen soepel lopende machine, maar Cambodja zorgt weer voor nieuwe dieptepunten. Na een busreis van 13 uur (iets uitgelopen op de beloofde 8 uur) kwamen we in het donker aan op een afgelegen busstation. Zoals het echte Hollanders betaamd, zaten we na flinke onderhandelingen met twee Nederlandse jongens (johan en john) en vier mega backpacks voor een habbekrats in een tuc tuc naar t centrum, die daardoor wel wat snelheid verloor. De grootste attractie bij Siem Reap zijn natuurlijk de tempels van Angkor Wat. Daar dus de volgende ochtend met de twee Nederlandse jongens op de fiets heen gegaan. Na een kleine d-tour kwamen we aan en zijn we de hele dag zoet geweest met aapjes voeren en tempels kijken. Nog steeds wat jetlaggerig besloten we de sunrise tour de volgende ochtend maar te laten voor wat ie was en ons aan het eind van de ochtend richting de tempels te begeven. We hadden Angkor Wat zelf als toetje bewaard voor deze dag en dat was zeker de moeite waard. Ik zou zeggen; check de foto's vooral even :). Wat wel een negatieve stempel op deze mooie tripjes drukte waren voor mij de vele kinderen die vanalles probeerden te voorkomen. Eenmaal aangekomen bij een tempel werd je meteen bestookt door meerdere kinderen, die pas ophielden als je in de tempel of op je fiets was. Ik koop uit principe niks bij kinderen omdat ik er van overtuigd bent dat je hiermee het probleem in stand houdt maar ik voel me toch elke keer een in en in slecht mens als ik niet reageer op al die smekende oogjes.

Na wat getwijfel over onze volgende bestemming uiteindelijk gekozen voor het strand, Sihanoukville wel te verstaan. Met het idee dat dit ons een dag zou opleveren leek de nachtbus een goed plan. Little did we know dat deze bus er 22 uur over deed, ipv de 10 uur die ons waren voorgehouden. Daar ging onze bonusdag dus.... Het fijne van backpacken in Azië is dan wel dat iedereen, inclusief wij, 5 minuten moppert en zich vervolgens overgeeft en er het beste van maakt. Uiteindelijk na twee nachtjes besloten de boot te pakken naar Koh Rong Saloem, een eilandje in de buurt. Hier in de buurt kon Mirjam duiken en ik met mijn haaienfobie chillen op een bountybeach; prima deal! Na haar duiktocht beviel ook Mirjam dit eiland zo goed dat we er een paar dagen zijn blijven hangen. Op dit eiland was niks te doen en dat was precies waar we behoefte aan hadden. Geen wifi, vervelende verkopers of andere onzin. Wel twee restaurantjes (waarvan eentje Huba Huba heet) en een uitgestrekt wit strand met nog een handjevol andere toeristen. Daarnaast hing er een heerlijke sfeer, waardoor we allebei bruingebakken en uitgerust op de boot terug stapten.

En nu zijn we dus weer terug in Sihanoukville. Plannen hierna zijn Kampot en Pnom Phen, waarvandaan Mirjam het vliegtuig pakt naar Nederland en ik de bus naar mijn Can Tho. korte conclusie: so far so good :-)

Liefs, Marin