Hallo heerlijke Hollanders!

Tijd voor een nieuwe blog want jullie hebben een tijdje niks van me gehoord. Dit komt vooral omdat het leven hier ook een beetje in de sleur raakt (in de goede zin van het woord). Best jammer want juist de spanning van het onbekende is voor mij wat reizen zo mooi maakt. Maar aan de andere kant natuurlijk ook wel heerlijk dat alles zo vertrouwd is en je gewoon een huisjeboompjebeestje bestaan kan hebben in Vietnam :-)

Na wat wisselingen is mijn rooster inmiddels redelijk stabiel. Twee keer in de week fiets ik de jungle in op weg naar Thien an, een privé gerund weeshuis,waar ze een stuk beter zijn voor de kinderen dan in het staatsweeshuis. Op zaterdag geef ik samen met een van de andere vrijwilligers les aan acht kinderen van een jaar of 7. Zij kunnen inmiddels best een beetje Engels en vinden het ook leuk als je er bent. De dinsdagochtend is een ander verhaal. Dan geef ik in mijn eentje les aan twee jongetjes van een jaar of 5 en bij hun blijft het echt bij woordjes aanleren. Bij de meeste plaatjes die ik laat zien roepen ze heel enthousiast 'bananaaa'. Of je dan een aap, een blauwe ballon of een getal laat zien maakt niet zoveel uit. Het grootste deel van de les zit minstens een van de kinderen met zijn handen voor zijn ogen (vaak nog wel af en toe bananaa roepend overigens). Het zijn echt schatjes maar soms voelt dat uur echt als een eeuwigheid. Kwestie van heel veel energie erin pompen in ieder geval.

Op woensdag en vrijdagochtend doe ik twee projecten achter elkaar, waar ik altijd weer naar uitkijk. We hebben verschillende charity classes, waarbij kansarme kinderen Engels wordt gegeven. Dit mogen we in het gebouw van Atlas geven, in ruil voor dat wij ook een paar Atlasklassen lesgeven. In schril contrast met charity class zijn dit de ongemotiveerde rijkeluiskinderen die zich niks aantrekken van regels of gezag. Ik heb mazzel want ik geef de slimste Atlasjongen één op één-les dus ik kan hem makkelijk aan. Hij is 11, heet Jimmy en zonder twijfel hoogbegaafd. Waar ik met charity class bezig ben met steenkool-engels, gaat het met Jimmy over bijvoorbeeld tag guestions, wat hij moeiteloos oppikt. Ook spelletjes die ik meeneem snapt hij sneller dan menig vrijwilliger hier, echt een held. In mijn charity class zitten vier kinderen van rond de 14, die vooral veel giechelen en een uitspraak hebben waar de honden geen brood van lusten. We zijn dus veel aan het oefenen met praten en vrijdag krijgen ze een toets. Ik ben zeer benieuwd maar hou eerlijk gezegd ook wel mijn hart vast want ik heb niet het idee dat alles even goed aankomt. Wordt vervolgd....!

Zoals gezegd geef ik nog een middagje les aan straatkinderen. Inmiddels hebben we om versterking gevraagd want met zijn tweeën kom je handen tekort om alle kinderen op hun plek te houden, scharen af te pakken en ze elkaar de hersens niet te laten inslaan, laat staan dat je aan je Engelse les toekomt. Dit is kortom ook een project wat veel energie kost, met weinig resultaat. Soms moet je hier je mindset even aanpassen en genoegen nemen met ze een leuke middag geven, los van of ze nou echt beter worden in Engels.

Het traditionele ziekenhuis waar we helpen met het eten bereiden heb ik inmiddels gestopt. Dit was het enige 'culturele' project, waarbij we niet zoveel toevoegen en vooral veel moeten wachten. En laat dat nou net niet zo mijn ding zijn. Dan ga ik liever een keertje extra knuffelen in het city orphanage. Daar was Phuong (onze contactpersoon hier) het gelukkig mee eens. Inmiddels mag ik ook helpen met de fysio van een paar van de baby's. Bij normale bezoekjes kom ik altijd handen te kort dus het is fijn om zonder schuldgevoel één op één met de kinderen die het het hardste nodig hebben bezig te kunnen zijn. Ik ben hier nog drie weken en krijg echt alweer een steen in mijn maag bij het idee dat ik daar straks weer afscheid moet nemen. Ik zou ze het liefst allemaal in mijn backpack stoppen en meenemen naar Nederland.

Los van de projecten zijn er gelukkig ook nog genoeg activiteiten op onze vrije momenten; met wisselend succes pannenkoeken eten met de vietnameze jongens (hebben jullie daar sojasaus bij?), karaoke met miss hanh, een dagje op de boot naar een eiland waar je struisvogel kon rijden (wat ik niet gedaan heb omdat het er niet uitzag alsof de struisvogels hier erg blij van werden) en lekkere avondjes op het dakterras. Afgelopen week nog een klein grapje gehad met een slang hier. Een slang ja, in de keuken waar ik nietsvermoedend mijn boodschappen op wilde ruimen. Toen ik niet zo koelbloedig reageerde schoot hij weg en waren we hem kwijt. Uiteindelijk gevonden onder de koelkast en Phuong gebeld. Die heeft de schoonmaakster en haar man gestuurd. Die man heeft hem met een stok onder de koelkast vandaan gebost en onder een stoel gevangen, terwijl wij heldhaftig wegrenden. Toen heeft ie hem doodgeslagen met een stok. Niet zo diervriendelijk maar wij vonden t prima. Wat een helden he? We hebben ze geloof ik een keer of 800 bedankt maar ik loop nog altijd met wat aarzeling door de keuken, brr!

Ik ben vast van alles vergeten te vertellen maar er moet ook wat te babbelen blijven als ik weer in Nederland ben he? Voor vandaag staat er een tripje naar het centrum, een skype met opa en oma en een avondje stappen op het programma. Maak jullie dus vooral niet druk over mij, ik zou nergens anders willen zijn :)

Liefs en kusjes, Marin