Dag lieve Kaaskoppen,

Met weer enkele weken sinds mijn laatste verhaal heb ik een hoop te vertellen :-)

Ik was gebleven bij Koh Samui, waar ik niet helemaal express met Rianne was beland. Daar een scootertje gehuurd en bijna het hele eiland (op de linkerbaan) rondgecruist. De eerste twee stops gemaakt bij een van de mooiste bountybeaches die ik ooit heb gezien. Helderblauw water, parelwitstrand, kokosnoten in de palmbomen en bijna geen andere mensen zorgden ervoor dat we spontaan 'op een onbewoond eiland' in ons hoofd kregen. Daarna weer op onze scooter gestapt richting de grootste waterval van het eiland. De klim hier naartoe bleek nog best pittig op het heetst van de dag en leidde ons zo een drie kwartier lang op redelijk onbegaanbare weggetjes dwars door de bushbush, onder omgevallen bomen door en langs een slang (waar Rianne wat koelbloediger op reageerde dan ik). Uiteindelijk was het al het zweet wel waard want boven kon je heerlijk zwemmen onder de waterval en hebben we in het zonnetje genoten van een lekkere mango. Dit soort dagen zijn wat mij betreft de beste reisdagen, waarbij om elke hoek weer een tropische verrassing (je weet nooit wat) kan liggen; we hebben echt genoten!

De dag erna was het alweer tijd voor een tijdelijk afscheid van Rianne, aangezien ik een yoga en detox weekje had ingepland en Rianne het zuiden ging ontdekken. Ik hoor jullie denken; een yoga en wat weekje? Klopt, ik zou mezelf ook niet inschatten als het detoxtype maar ik vind dat je juist op reis nieuwe dingen moet doen. Eerst dacht ik aan een yoga en meditatieweekje maar dat dagenlang stil zijn leek me iets voor een later stadium in mijn leven. Wetende dat ik een goede haatliefde verhouding heb met eten leek een detox, in combinatie met yoga, me een leerzame ervaring. Ik had me niet zo lekker ingelezen om er goed open in te gaan maar daardoor viel het me wat rauw op mijn dak dat de detox veel meer op de voorgrond stond dan de yoga. Mijn dagritme zag er als volgt uit:

7.30 opstaan met twee drankjes (een longdrinkglas met iets smerigs groens en een shotglaasje wat dan wel weer lekker was)+ een doityourselfclysma

9.00-10.30 yoga+ een shake van klei en granen (smaakte precies zo smerig als het klonk)

12.00 het sap van een kokosnoot

13.00 en 16.00 nog zo een kleishake

17.00 doityourselfclysma nummero 2

18.00 bouillon en thee (mijn hoogtepunt van de dag)

De rest van de dag was bedoeld voor soulsearching en het werd afgeraden om veel te lezen/ puzzelen of menselijke interactie aan te gaan. Eten en sociaal contact zijn onze belangrijkste afleidingen en door die weg te halen word je echt op jezelf terug geworpen. Nou, dat heb ik wel gemerkt. Hoewel ik niet eens heel veel last heb gehad van een hongergevoel had ik wel ontzettende zin in eten. Pizza vooral, op de een of andere manier. Dag 1 en 2 waren bij far het ergste. Ik dacht alleen maar aan pizza, droomde over reuzepizza's die me kwamen knuffelen en appte Jan en alleman om vast wat eetafspraken in te plannen voor als ik thuis ben en Jeanine om Engelse drop en stroopwafels mee te nemen vanuit Nederland. Vanaf dag 3 ging het beter, de cravings naar eten verdwenen wat meer naar de achtergrond en bij yoga leerde ik op mijn hoofd staan, wat ik echt ongekend leuk blijk te vinden. Vanaf toen stond ik tussen het soulsearchen door dus voornamelijk op mijn hoofd. Dit tot ieders verbazing want je hoort rond dag 3 op je laagste punt te zijn en voornamelijk in bed te liggen. Mijn dipje kwam op dag 5, waar ik een spontane huilbui kreeg tijdens de yoga. Ik heb nog steeds niet helemaal helder waarom maar het voelde stiekem wel lekker om even een ongegeneerd potje te huilen. Daarna nog een gesprek gehad met een healer (wederom een totaal nieuwe ervaring) die zonder voorkennis haar vinger op een paar belangrijke punten in mijn leven legde. Het was een hele mooie ervaring, die ik nog steeds een plekje aan het geven ben.

Uiteindelijk zes dagen zonder vast voedsel gered en op dag zeven kreeg ik zowaar pompoensoep voorgeschoteld. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe erg we allemaal hadden uitgekeken naar dit moment. Het hele ironische van het verhaal is echter dat ik na drie happen geen hap meer door mijn heel kreeg. Bizar he?

Daarna uitgecheckt en weer gemeet met Rianne voor de half moon party die gecanceld bleek te zijn. Achteraf misschien maar goed ook want tijdens ons backupdrankje kwamen we in een van de grootste regenbuien die ik ooit gezien heb terecht. Onweer, bliksem en in de WC stond het water letterlijk tot halverwege mijn bovenbenen. Na even vast te hebben gezeten in een gekke kroeg met een hele irritante dronken man, ons hotel uiteindelijk godzijdank droog kunnen bereiken en de volgende dag genoten van het heerlijke zonnetje. Daarna afscheid genomen van Ri, die ik gelukkig in Nederland over twee maandjes weer zal zien en in de busbootbus naar Bangkok gestapt, waar Jeanine dezelfde dag zou arriveren. Met Jeanine heb ik 2008 mijn eerste grote reis naar Azië gemaakt en om nu weer terug te zijn samen in Bangkok was hilarisch! Veel herinneringen opgehaald en uiteraard veel geslapen en spelletjes gespeeld,maar dat zal niemand verbazen ;-)

Na wat gechill in Bangkok vlogen we naar het eigenlijke land van bestemming: Myanmar! Ik ben vanaf het begin echt superenthousiast over dat ik naar dit mindere mainstream Azië land ga en Jeanine deelde hierin gelukkig mijn mening. Ik vloog 's ochtends en Jeanine vloog dezelfde middag achter me aan. Die middag mooi gebruikt om bij te slapen na de wat korte Bangkoknachtjes en daarna Yangon doorgelopen en meteen verliefd geworden. Alle mensen bekijken je met oprechte nieuwsgierigheid maar zodra je lacht, krijg je de meest mooie en oprechte glimlachen terug. Mensen zijn ook superbehulpzaam en het fijne is, niet alleen als ze geld aan je kunnen verdienen. Want hoe fijn Azië ook is, de toeristenstroom heeft er wel voor gezorgd dat mensen je zien als wandelende pinautomaten. En af en toe is dat erg vermoeiend als je je daar maandenlang doorheen moet slepen. Maargoed, Yangon was dus een verademing en helemaal gelukkig banjerde ik een beetje rond. De volgende dag met Jeanine de cirkelline genomen, een treintje dat in drie uur rond Yangon rijdt en waar je niet meer dan een euro voor hoeft te betalen. Zonder een te blije Truus te willen zijn moet ik zeggen dat dit ook fantastisch was! Los van de mooie en afwisselende plekken waar je langs rijdt waren er vooral heel veel gave ontmoetingen met locals. Zo was er een 8-jarig jongetje dat heel goed Engels kon en gezellig een praatje kwam maken, drie jonge monniken met neppistooltjes die steeds gekke bekken naar ons trokken (alle jongens uit Myanmar moeten tussen 5 en 15 jarige leeftijd een jaar als monnik leven) en een man die ons op de film zette. Het leukst van alles was nog wel toen we wat aan het zwaaien waren met mannen die buiten zaten (ongeveer iedereen zwaait naar je hier). Eentje liep naar binnen en toen onze trein begon te rijden ontstond er wat commotie. De man rende als een gek achter ons aan om ons door het open raam te voorzien van een cola en een sprite: hoe leuk is dat?! We hebben heel hard dankjewel geroepen maar konden helaas niks meer teruggeven aan onze held.

Diezelfde avond de bus genomen naar Bagan. Bij verschillende tentjes gevraagd en omdat er maar een optie leek te zijn hebben we die geboekt. Nou moet je weten dat Jeanine en ik budgetreizen tot een sport maken. We geven met alle liefde ons geld uit aan een heerlijke massages of nieuwe kleren maar als het om transport en accommodatie aankomt gaan we liever voor vierde klas dan voor derde klas. Dus na een nacht in een minstens dubieus hotel te hebben geslapen (deuk in het matras, vlekken op de muur, een niet passend kartonnetje ipv een glazen raam, een lekkende kraan etc) waren we geschokt dat deze busstoelen drie keer zo comfortabel lagen als ons bed. We bleken 'businessclass' te reizen en kregen dus van echte stewardessenkarretjes een drankje aangeboden, en zelfs koekjes en cakejes. Verder pasten onze billen ruim in de stoelen, een zeldzaamheid in Azië, en konden deze zo goed als plat. Om mijn opa te citeren; we waren zo blij als blik! Helaas arriveerden we al om 5 uur en waren we dus toch nog zo gaar als boter. Even de eerste tempels bewonderd in het ochtendlicht en toen snel ons bed ingedoken. Bagan is de stad van tempels dus dat is wat we daar ook gedaan hebben. Het grote nadeel in Bagan was wel de temperatuur van 41 graden (gevoelstemperatuur 46 graden), waardoor het op het midden van de dag echt niet uit te houden was, zeker niet voor Jeanine die net uit het koude Nederland kwam. Daarom dus steeds maar vroeg opgestaan (sunrise meegemaakt, drie hoeraatjes voor ons!) en daarna voor de siësta gegaan. Een dag een heuze e-bike gehuurd, het truttigste vervoersmiddel ter wereld. Dit liep allemaal op rolletjes tot we 's middags samen op één karretje tuften en de power binnen vijf minuten van 30% naar 0% zakte toen we net op het verste punt van huis waren. Shit. Eerst maar om de beurt gefietst met een kleine d-tour voor de sunset. Daarna met alle macht proberen te fietsen met de ander achterop en na een goed uur waren we denk ik thuis. We waren er gelukkig allebei redelijk chill onder, ook omdat dit niet de eerste gekke situatie was waar we ons samen uit moesten redden ;-)

Daarna vertrokken naar Mandalay, wat vergeleken met de andere plekken een beetje tegenviel. Wel nog een leuke wandeling gemaakt, met als hoogtepunt een amusementpark midden in de stad. Als doldwaze idioten in de splash, het spookhuis en het reuzenrad, terwijl de monniken in de botsauto's aan het racen waren. Inmiddels zijn we met een verschrikkelijke nachtbus (om 3 uur wakker gemaakt worden om te gaan 'ontbijten' en vervolgens een half uur in de kou te staan is niet chill) aangekomen bij een dorpje bij het Inle lake waar we morgen op gaan, om daarna een of twee dagen te gaan trekken in de natuur: zin in!

Verder hoop ik uiteraard dat alles daar ok is met iedereen. Ik kijk er stiekem al naar uit om jullie allemaal weer te zien in juli, maar nu eerst nog even genieten!

X