Jaa daar ben ik weer! Op licht aandringen van papa nu verhaal twee vanuit Can Tho. Mijn eerste verhaal eindigde bij het niks doen bij het strand. En hoewel al dat luieren ons zeer goed heeft gedaan, hadden we nu wel weer zin om de wat actievere backpacker uit te gaan hangen dus vol goede moed gingen we op weg naar Kampot. Daar sloeg echter het noodlot toe. Want waar Mirjam en ik allebei al dagen wat ziekjes waren, voelde ik me nu echt slecht. Terwijl Mirjam al zwetend probeerde de fan nog een standje harder te krijgen, lag ik tandenklapperend in een deken opgevouwen. De eerste twee dagen in Kampot dus niet zoveel uitgespookt als gehoopt. Daarom maar wat rondgelopen in het leuke stadje en bij de rivier zitten chillen. Ook nog naar een repetitie van een traditionele muziekschool voor wezen en gehandicapte kinderen geweest en een massage van blinden genomen. Dit laatste had ik al een keer eerder gedaan in 2010 in Can Tho met miss Hanh. Ik kon me herinneren dat dit een wat pijnlijke aangelegenheid was maar wilde het nog een kans geven. Grote Fout, het deed echt pijn. De beide mannen leken er ook niet echt zin in te hebben, getuige bijvoorbeeld de telefoon die Mirjam tegen het einde in haar hand gedrukt kreeg. Of ze even wat instellingen kon veranderen. Dit gebeurde doodleuk tijdens onze massagetijd dus ondertussen werd met één hand nog wat gekneed maar wij vonden het wel prima dat we even niet de martelingen hoefden te ondergaan.

Gelukkig voelde ik me op dag drie beter en hebben we motortjes gehuurd. De onderhandelingen bij de eerste pogingen verliepen wat stroef. Ten eerste moesten we zonder duidelijke reden een bepaalde motobike nemen, terwijl deze niet onze voorkeur had. Daarna werden we zonder overleg meegenomen naar een plek waar de benzine goedkoper zou moeten zijn dan op tankstation. Ik vertrouwde het niet helemaal maar werd pas echt achterdochtig toen alle benzine er vrolijk aan de onderkant uitlekte. De man had hier zo een gek verhaal bij dat ik t definitief niet meer vertrouwde en we de scooters hebben ingeleverd. De tweede zaak waar we heen gingen was een wereld van verschil en met een veel beter gevoel stapten we op de motor. Je weet nooit wat er gebeurd was maar ik was blij dat we dit keer naar onze onderbuik hadden geluisterd. En daar gingen we, ik met een te kleine helm en hello kitty motobike en Mirjam met een paardrijcapje.

Het gevoel van op een motobike rijden was ongelooflijk gaaf. Waar we in het begin nog met 20 km per uur bevend elkaar om en om inhaalde (gedoseerd gas geven was nog even lastig), gingen we al snel met een grijns van oor tot oor met 60 over de weg. De weg was vaak zo stil dat ik alleen Mirjam voor me of in mijn spiegel zag. Uiteindelijk na een kleine d-tour (zonder kaart, richtingsgevoel én voorbereiding maak je het jezelf lastig) aangekomen bij Bokor Hill. Helaas had Mirjams motobike wat benzineproblemen waardoor we de top niet hebben gehaald. Maar het uitzicht was desondanks prachtig vanaf waar wij stonden. Daarna nog wat rond gereden in de buurt, al met al een super goede ervaring!

De dag erop vertrokken naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja en laatste stop van de gezamenlijke reis van Mirjan en mij. In Phnom Penh zijn we naar de killingfields en gevangenis gegaan. Heftig! Ik verbaasde me ook eigenlijk hoe weinig ik wist over deze oorlog, waarbij een kwart van de bevolking is uitgemoord. Mirjam en ik hadden daarvoor al first they killed my father gelezen, een aanrader als je wat meer wilt weten over de khmer rouge!

En toen was het de laatste avond. Omdat ik een wat kleiner budget heb dan Mirjam had zij heel lief aangeboden om het etentje bij een restaurant die straatkinderen opleid te betalen. We hadden onze telangnietgewassen broek thuisgelaten,onze jurkjes aangedaan en er zin in. Na het lekkere eten liepen we naar onze straat op zoek naar een leuke bar om te proosten op onze geslaagde vakantie. Het begin van onze straat was donker en het was er heel rustig. Uit het niks dook er een scooter op die ons afsneed. Toen ik hiervoor weg wilde springen voelde ik opeens een ruk aan mijn tasje, die ze dus kapot getrokken of sneden hebben. Ik ben er nog achteraan gerend maar kon ze natuurlijk niet inhalen. Shit! Dit is de eerste keer dat me dit in al die tijd in Azië is gebeurd en ik baal dat ik me er nu niet meer zo veilig kan voelen. In het tasje zat voor ons doen veel geld maar gelukkig geen pasjes, telefoons of paspoorten. We zat de sleutel van onze kamer erin, wat we een eng idee vonden. Daarom dus onze kamer niet meer verlaten, de deur gebarricadeerd en boonanza gespeeld. De volgende dag nadat we hadden uitgecheckt voelden we ons gelukkig een stuk beter. Als eerste aangifte gedaan, wat dan wel weer hilarisch was. We zaten kennelijk bij het verkeerde politiestation maar waar we dan wel heen moesten werd ons niet duidelijk. Een agent bood ons aan om ons te brengen, dus hop achter op de motobike bij meneer agent. Die had de dag van zijn leven en ging ons nog even showen bij zijn vrienden in de buurt voor hij ons bij het goede adres afzette. Daar aangifte gedaan en toch nog een lekkere laatste dagje gehad. Bij het afscheid dit keer het niet zo stoer droog gehouden want opeens kwam het binnen dat ik pas in april weer iemand van thuis zie. Gelukkig kon ik me snel herpakken en had ik zin in de tocht naar Can Tho.

Met een mazzeltje mocht ik de hele tocht per boot doen (was duurder maar mijn bus scheen stuk te zijn). In een paar uur de mekong over en toen in chau doc over in de bus. Meteen leuke mensen ontmoet, dat geeft weer een goed gevoel voor als ik alleen ga reizen. Uiteindelijk uiteraard vertraging dus was blij als een kind toen ik het herkende! Het was inmiddels al een uur of negen dus niet veel gedaan. Wel fantastisch om te zien dat mijn foto van zeven jaar geleden nog op de muur hier hangt. Voelde echt als thuiskomen!

Er wonen hier op dit moment vijf meisjes/ vrouwen en de komende dagen komen er vier bij. Het wisselt nogal wat betreft leeftijd maar so far vind ik iedereen helemaal leuk! Gisteren naar de pagoda geweest om te lunchen, gegeten met miss Hanh en afscheidsfeestje gehad van een vrijwilliger. Druk dagje dus! Morgen staat er een fietstocht naar een vissersdorpje op de planning en dinsdag beginnen de projecten. Er schijnt nogal wat verbeterd te zijn dus ik kan niet wachten!

Liefs Marin