Hallo allen,

Mijn laatste verhaal eindigde bij mijn start in Can Tho. Ik vertelde nog blij dat er een fietstocht op de planning stond voor de volgende dag. Op onze vietnamese kaart leek het vissersdorpje een km of 15/20 van ons huis af te liggen dus dat zagen we wel zitten. De route leek simpel: immer geradeaus, bij een t-splitsing links en dan bij een grote pagoda rechts. De t-splitsing kwam wat later dan gehoopt maar na een verfrissend drankje (en een paar tegels als wc) konden we er weer tegen aan. Maar hoe lang we ook fietsten, geen pagoda. Maarja, hoeveel vertrouwen heb je in een vietnamese kaart? En wie zegt dat de pagoda niet om de volgende hoek ligt te schitteren? Dus toch nog maar even doorfietsen tot het echt niet meer leuk was. Daarom maar een pitstop gemaakt en met wat hulp van locals geconcludeerd dat we ongeveer 40 km van huis waren en de pagoda al lang en breed gepasseerd. Oops! 40 km in de bloedhitte is pittig maar we moesten ook nog terug. En het is nou niet dat we echt steady fietsen hebben, dus de zadelpijn was present. Maarja terug moet je toch dus met redelijk goede moed op weg. En wat zagen we halverwege verscholen in de bosjes? De pagoda! En niet zo een kleintje ook. Die hadden we even gemist alle vijf. We zijn voor de vorm nog even naar binnen gegaan maar het vissersdorpje hebben we niet aangedurfd. Om een uur of 6 arriveerden we uitgeput thuis. De komende dagen nog flink wat last gehad van de zadelpijn en spierpijn, dat snap je.

De dagen erna begonnen de projecten. Mijn eerste project was meteen het city orphanage, het project wat na zoveel jaren nog steeds zo in mijn hoofd (en hart) zat dat ik wel terug moest komen. Van de andere vrijwilligers hoorde ik dat er verbeteringen waren; er zijn kinderen die naar school gaan,er zijn rolstoelen en bedjes voor de kinderen en er is een health care en fysio programma opgezet. Dit klonk natuurlijk super dus met goede moed vertrok ik die kant op. Maar daar aangekomen kwam de klap harder aan dan verwacht. Het klopt zeker dat er verbeteringen zijn maar sommige kinderen herkende ik nog van zeven jaar geleden. In die zeven jaar waar ik gestudeerd, gereisd, gefeest en genoten heb, hebben zij hier gelegen. Zonder enige vorm van liefde. Dat is een bizarre realisatie. Er waren echter ook een paar kindjes niet meer. Wetende dat de gehandicapte kindjes bijna niet geadopteerd worden kan het bijna niet anders dan dat zij zijn overleden. Het leven daar is amper menswaardig te noemen maar toch breekt het mijn hart.

Hoewel mijn eerste bezoek heftig was kan ik inmiddels tijdens mijn bezoekjes weer genieten van de kleine dingen die je wel kan doen hier. De lach op hun gezichtjes doet me elke keer weer goed. Er zijn inmiddels vier

groepen waar we elk ongeveer drie kwartier zijn. Bij de meeste groepen spelen en knuffelen we alleen, bij de "vrouwen" helpen we ook met eten geven. Daarbij liggen ze op hun rug en proberen we het papje zo liefdevol mogelijk in hun mond te krijgen. Dit geeft me altijd een voldaan gevoel omdat ik weet dat de leidsters hier het anders een stuk hardhandiger hadden aangepakt.

De andere projecten zijn gelukkig een stuk hoopgevender. Ik geef voornamelijk Engelse les , maar help bijvoorbeeld ook met het eten voorbereiden voor het charity hospital. Flink wat afwisseling dus, wat ik zeer fijn vind. Laatst bijvoorbeeld voor het eerst lesgegeven aan straatkinderen. Wat ik daar geleerd heb is dat zij niet zo goed kunnen omgaan met vrije situaties. Het begin ging dan nog wel oké maar het liep uit op chaos, compleet met slaande/ huilende kinderen, puzzels die kwijt waren en dingen die gesloopt werden. Oh, en mijn gulp stond open. Ik was na afloop echt doodop maar heb stiekem woest veel zin in volgende keer! Vanochtend na enig aandringen mogen helpen met t uitdelen van pakketjes aan gehandicaptenb blinden en armen. Vorige keer dat ik hier was waren mijn huisgenootjes dit gaan uitdelen in de bush bush en ik liet dit me geen tweede keer door mijn neus boren. Eenmaal aangekomen daar bleek t dit keer om iets heel anders te gaan. Op een schoolplein werd een ceremonie opgezet waarbij alle 'hulpbehoevenden' op een mini krukje een paar uur moesten wachten terwijl de belangrijke en kerngezonde hotemetoten op een normale stoel mochten zetelen. Vanaf het begin af aan werden wij als enige blanken continue gefilmd en op de foto gezet. Tijdens het wachten zitten babbelen met de mensen van nhip cau en de blinden (waar ik eerst in al mijn enthousiasme naar stond te zwaaien) en wat ongemakkelijk voor ons uit zitten staren. Toen werd er hier en daar wat gezongen en moesten we opeens bij de rest gaan zitten voor een 'groepsfoto'. Dit bleek echter puur om het plaatje te gaan en eigenlijk wilden ze gewoon fotos van ons. Zo werd er een meisje in een rolstoel voor ons neergezet, met drie camera's op ons neus en de opdracht 'praat met haar'. Het bleek een heel leuk meisje te zijn maar hoe akward kan het zijn? Ik had niet het idee dat we daar waren om de goede redenen en voelde me echt een beetje genaaid. Gelukkig konden we daarna helpen met het uitdelen van de pakketten en hebben we toch nog wat positiefs bij kunnen dragen.

Verder ook al genoeg leuke dingen ondernomen hier buiten het vrijwilligerswerk! Lekker uit eten geweest met miss Hanh, gaan eten met de mensen van Nhip Cau, die me na zeven jaar nog herkenden!, tet gevierd met de blinde mensen en gebadmintond/ buiten gespeeld met wat lokale studenten. De rest van onze tijd spenderen wij op ons dakterras/ lees ik het ene na het andere boek weg en kom ik helemaal tot rust. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat t de afgelopen dagen niet zo goed met me ging en dat heeft niks met hier te maken maar juist met dingen die thuis spelen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog steeds heel blij om hier te zijn. Maar als er iets thuis niet goed gaat is zes maanden lang en 10.000 km ver. En het is dubbel lastig want ik wil niet verdrietig zijn tijdens mijn tijd hier maar soms ontkom je daar niet aan. Op dit soort dagen ben ik zo dankbaar voor skype, whatsapp en een fantastisch vangnet dat thuis op me wacht!

Liefs Marin

P.s. ik stop flink wat tijd in deze verhalen, reacties worden gewaardeerd ;-)

Verzonden van mijn ASUS