Time really flies when you're having fun

Dag heerlijke hollanders van me,

De tijd vliegt nu echt en mijn laatste maand hier is aangebroken. Uiteraard is het waar je je op instelt maar toch voelt het dubbel. Ik heb inmiddels woest veel zin om iedereen weer te zien maar je weet nooit wanneer ik hier weer terug ben dus ik probeer alles hier zoveel mogelijk in me op te nemen.

Ik was gebleven bij Inle Lake. De eerste dag daar een bootje gehuurd met vier Fransen en heerlijk het meer over gecrossed. De motor maakte zoveel lawaai dat kletsen niet mogelijk was dus het was echt even quality time met jezelf en genieten van het mooie uitzicht. Op verschillende plekken gestopt en uiteindelijk de hele dag in de weer geweest. De volgende dag gestart met een tweedaagse trektocht (ondanks Jeanines afkeer tegen omhoog lopen). Ons gidsje was een superenthousiast ventje van 20 die ons steeds older sisters noemde. De eerste dag gingen we vooral omhoog maar we hadden zoveel stops dat het zelfs voor Jeanine goed te doen was. Uiteindelijk aangekomen bij onze homestay, waar zowel de douche als wc zich buiten bevond. Samen met de gids nog naar een klooster gelopen, terwijl de vrouw des huizes het eten voorbereidde. Nou hadden we na zo een tocht ongeveer alles wel gegeten naar we waren positief verrast toen er 10 of 12 heerlijk ogende gerechten op tafel kwamen. Het zal vast ook met de setting te maken hebben maar dit eten komt met gemak in mijn top 3 van lekkerste avondmalen ooit en alle recepten zijn zorgvuldig genoteerd. Wel was het akward dat, ondanks ons aandringen, de gids en familie niet mee aten. Het lastige is dan dat we hun niet wilde beledigen door te weinig te eten maar ook niet alles op wilden eten als zij de restjes nog zouden nemen. Uiteindelijk voor de gulden middenweg proberen te gaan en vooral heel veel complimentjes aan de kokin gegeven. De volgende dag vroeg vertrokken waarop onze 'little brother' vroeg of we het oké vonden als hij een nieuwe route ging uitproberen. Hoewel wij 100 keer hebben aangegeven dat dat geen probleem was, vroeg hij 101 keer of we echt niet zenuwachtig waren. Ik denk dat hij zijn eigen angst een beetje op ons aan het projecteren was want er was niks meer over van zijn grapjes en gezang van de vorige dag terwijl hij aan iedereen die hij tegenkwam angstvallig de weg vroeg. Toen we eenmaal definitief op de goede weg zaten leek hij beter in zijn hum en was het weer prima. Die avond moe maar voldaan een hapje gaan eten. Helaas viel dit niet zo lekker, waardoor vooral Jeanine er slecht aan toe was. De dag erna dus niet zoveel gedaan als gepland en ons opgemaakt voor de volgende nachtbus terug naar Yangon. Dit bleek een ouderwetse local bus te zijn met kleine, krakkemikkige stoelen en starende locals. Zoals wellicht te verwachten sliepen Jeanine en ik hier allebei als een zonnetje vergeleken met de businessclass bussen. Uiteindelijk nog lekkere laatste dagen gehad in Yangon en afscheid genomen van Jeanine. Toen dus voor het eerste echt een paar dagen alleen. Mijn eerste nacht alleen op t vliegveld geslapen (want ons bent zuunig) en de ochtendvlucht naar Kuala Lumpur genomen. Mijn eerste ontmoeting met een local daar verliep niet zo soepel (not my problem), even omschakelen na alle vriendelijkheid in Myanmar. Gelukkig was mijn tweede chauffeur een zonnetje, dat maakte veel goed. Mijn eerste dag dus lekker rondgebanjerd en een drankje gedaan met een local. Helaas was het ook hier feest en heb ik de eerste nacht vooral kotsend doorgebracht. Ik moet zeggen dat ik echt goed klaar ben met dat ziek zijn steeds, wat zeker als je alleen bent en in een dorm slaapt geen pretje is.

De volgende dag heel rustig aan gedaan en gemeet met een Poolse jongen die ik nog ken uit Izmir en ook in Kuala Lumpur bleek te zijn. Superleuk om hem weer te zien, jammer alleen dat ik nog steeds zo futloos als een banaan was. De laatste dag in KL was ik gelukkig iets beter en heb ik toch nog het een en ander van de stad gezien. 'S avonds naar Bali gevlogen waar meet up 4 met mensen van thuis gepland stond: met Judith en Maaike dit keer. Die avond heerlijk bijgekletst en de volgende ochtend met de boot naar Gili vertrokken. Hier zag ik met mijn zeeziekte wel een beetje tegenop maar met een flinke portie pillen in mijn mik, een stabiele boot en een plekje op het dek viel dit alles mee. Een paar keer ook dolfijnen gespot maar op de een of andere manier zat ik steeds net in mijn tas te grabbelen of omgedraaid waardoor ik ze allemaal gemist heb.

Gili Trawangan was wel wederom awesome. Zonder gemotoriseerd vervoer hangt hier een hele relaxte sfeer en het eiland is prachtig! Op dag twee een rondje rond het eiland gefietst. Klinkt stoerder dan het is want met 6 km is dat voor ons Hollanders een tochtje van niks. Wel supermooie plekjes ontdekt en vooral een hele mooie sunset gezien. De dag erna gaan snorkelen en ons opgemaakt voor een goed stapavondje om mijn verjaardag in te luiden. Jarig op Gili; beter wordt het leven niet he? We hebben in ieder geval een heerlijke avond gehad op een reggaefeestje, waardoor we de volgende dag ietwat brak aan onze terugtocht begonnen (viel wederom mee en wederom de dolfijnen weten te missen). Terug in Kuta hebben we vooral de toerist uitgehangen; veel gewinkeld, veel gezonnen, veel gestapt en een beetje gesurft. Ook nog een dagje een scootertje gehuurd en heerlijk rondgecruist met Judith. Zonder plan op vele mooie plekjes terecht gekomen, helemaal goed. Inmiddels zitten Judith en Maaike in het vliegtuig terug en ben ik zowaar alleen in Lovina, waar ik vanochtend dolfijnen ben gaan spotten. Deze keer ze niet gemist en het was awesome!

Eigenlijk was het plan om nu echt een paar weken alleen te zijn en Indonesië en de Filippijnen verder te ontdekken. Maar ondertussen had ik nog steeds veel contact met Marit (meisje dat ik heb leren kennen in Can Tho) en besloten dat samen reizen leuker is. Daarom vlieg ik maandag naar Bangkok, vanwaar ik de bus pak naar Laos om mijn laatste weken met Marit te reizen. Niet zoveel alleen dus voor mijn plan om zes maanden alleen te reizen, maar dat voelt helemaal goed :)

Tot snel!

Liefs, Marin

We travel not to escape life but for life not to escape us

Dag lieve Kaaskoppen,

Met weer enkele weken sinds mijn laatste verhaal heb ik een hoop te vertellen :-)

Ik was gebleven bij Koh Samui, waar ik niet helemaal express met Rianne was beland. Daar een scootertje gehuurd en bijna het hele eiland (op de linkerbaan) rondgecruist. De eerste twee stops gemaakt bij een van de mooiste bountybeaches die ik ooit heb gezien. Helderblauw water, parelwitstrand, kokosnoten in de palmbomen en bijna geen andere mensen zorgden ervoor dat we spontaan 'op een onbewoond eiland' in ons hoofd kregen. Daarna weer op onze scooter gestapt richting de grootste waterval van het eiland. De klim hier naartoe bleek nog best pittig op het heetst van de dag en leidde ons zo een drie kwartier lang op redelijk onbegaanbare weggetjes dwars door de bushbush, onder omgevallen bomen door en langs een slang (waar Rianne wat koelbloediger op reageerde dan ik). Uiteindelijk was het al het zweet wel waard want boven kon je heerlijk zwemmen onder de waterval en hebben we in het zonnetje genoten van een lekkere mango. Dit soort dagen zijn wat mij betreft de beste reisdagen, waarbij om elke hoek weer een tropische verrassing (je weet nooit wat) kan liggen; we hebben echt genoten!

De dag erna was het alweer tijd voor een tijdelijk afscheid van Rianne, aangezien ik een yoga en detox weekje had ingepland en Rianne het zuiden ging ontdekken. Ik hoor jullie denken; een yoga en wat weekje? Klopt, ik zou mezelf ook niet inschatten als het detoxtype maar ik vind dat je juist op reis nieuwe dingen moet doen. Eerst dacht ik aan een yoga en meditatieweekje maar dat dagenlang stil zijn leek me iets voor een later stadium in mijn leven. Wetende dat ik een goede haatliefde verhouding heb met eten leek een detox, in combinatie met yoga, me een leerzame ervaring. Ik had me niet zo lekker ingelezen om er goed open in te gaan maar daardoor viel het me wat rauw op mijn dak dat de detox veel meer op de voorgrond stond dan de yoga. Mijn dagritme zag er als volgt uit:

7.30 opstaan met twee drankjes (een longdrinkglas met iets smerigs groens en een shotglaasje wat dan wel weer lekker was)+ een doityourselfclysma

9.00-10.30 yoga+ een shake van klei en granen (smaakte precies zo smerig als het klonk)

12.00 het sap van een kokosnoot

13.00 en 16.00 nog zo een kleishake

17.00 doityourselfclysma nummero 2

18.00 bouillon en thee (mijn hoogtepunt van de dag)

De rest van de dag was bedoeld voor soulsearching en het werd afgeraden om veel te lezen/ puzzelen of menselijke interactie aan te gaan. Eten en sociaal contact zijn onze belangrijkste afleidingen en door die weg te halen word je echt op jezelf terug geworpen. Nou, dat heb ik wel gemerkt. Hoewel ik niet eens heel veel last heb gehad van een hongergevoel had ik wel ontzettende zin in eten. Pizza vooral, op de een of andere manier. Dag 1 en 2 waren bij far het ergste. Ik dacht alleen maar aan pizza, droomde over reuzepizza's die me kwamen knuffelen en appte Jan en alleman om vast wat eetafspraken in te plannen voor als ik thuis ben en Jeanine om Engelse drop en stroopwafels mee te nemen vanuit Nederland. Vanaf dag 3 ging het beter, de cravings naar eten verdwenen wat meer naar de achtergrond en bij yoga leerde ik op mijn hoofd staan, wat ik echt ongekend leuk blijk te vinden. Vanaf toen stond ik tussen het soulsearchen door dus voornamelijk op mijn hoofd. Dit tot ieders verbazing want je hoort rond dag 3 op je laagste punt te zijn en voornamelijk in bed te liggen. Mijn dipje kwam op dag 5, waar ik een spontane huilbui kreeg tijdens de yoga. Ik heb nog steeds niet helemaal helder waarom maar het voelde stiekem wel lekker om even een ongegeneerd potje te huilen. Daarna nog een gesprek gehad met een healer (wederom een totaal nieuwe ervaring) die zonder voorkennis haar vinger op een paar belangrijke punten in mijn leven legde. Het was een hele mooie ervaring, die ik nog steeds een plekje aan het geven ben.

Uiteindelijk zes dagen zonder vast voedsel gered en op dag zeven kreeg ik zowaar pompoensoep voorgeschoteld. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe erg we allemaal hadden uitgekeken naar dit moment. Het hele ironische van het verhaal is echter dat ik na drie happen geen hap meer door mijn heel kreeg. Bizar he?

Daarna uitgecheckt en weer gemeet met Rianne voor de half moon party die gecanceld bleek te zijn. Achteraf misschien maar goed ook want tijdens ons backupdrankje kwamen we in een van de grootste regenbuien die ik ooit gezien heb terecht. Onweer, bliksem en in de WC stond het water letterlijk tot halverwege mijn bovenbenen. Na even vast te hebben gezeten in een gekke kroeg met een hele irritante dronken man, ons hotel uiteindelijk godzijdank droog kunnen bereiken en de volgende dag genoten van het heerlijke zonnetje. Daarna afscheid genomen van Ri, die ik gelukkig in Nederland over twee maandjes weer zal zien en in de busbootbus naar Bangkok gestapt, waar Jeanine dezelfde dag zou arriveren. Met Jeanine heb ik 2008 mijn eerste grote reis naar Azië gemaakt en om nu weer terug te zijn samen in Bangkok was hilarisch! Veel herinneringen opgehaald en uiteraard veel geslapen en spelletjes gespeeld,maar dat zal niemand verbazen ;-)

Na wat gechill in Bangkok vlogen we naar het eigenlijke land van bestemming: Myanmar! Ik ben vanaf het begin echt superenthousiast over dat ik naar dit mindere mainstream Azië land ga en Jeanine deelde hierin gelukkig mijn mening. Ik vloog 's ochtends en Jeanine vloog dezelfde middag achter me aan. Die middag mooi gebruikt om bij te slapen na de wat korte Bangkoknachtjes en daarna Yangon doorgelopen en meteen verliefd geworden. Alle mensen bekijken je met oprechte nieuwsgierigheid maar zodra je lacht, krijg je de meest mooie en oprechte glimlachen terug. Mensen zijn ook superbehulpzaam en het fijne is, niet alleen als ze geld aan je kunnen verdienen. Want hoe fijn Azië ook is, de toeristenstroom heeft er wel voor gezorgd dat mensen je zien als wandelende pinautomaten. En af en toe is dat erg vermoeiend als je je daar maandenlang doorheen moet slepen. Maargoed, Yangon was dus een verademing en helemaal gelukkig banjerde ik een beetje rond. De volgende dag met Jeanine de cirkelline genomen, een treintje dat in drie uur rond Yangon rijdt en waar je niet meer dan een euro voor hoeft te betalen. Zonder een te blije Truus te willen zijn moet ik zeggen dat dit ook fantastisch was! Los van de mooie en afwisselende plekken waar je langs rijdt waren er vooral heel veel gave ontmoetingen met locals. Zo was er een 8-jarig jongetje dat heel goed Engels kon en gezellig een praatje kwam maken, drie jonge monniken met neppistooltjes die steeds gekke bekken naar ons trokken (alle jongens uit Myanmar moeten tussen 5 en 15 jarige leeftijd een jaar als monnik leven) en een man die ons op de film zette. Het leukst van alles was nog wel toen we wat aan het zwaaien waren met mannen die buiten zaten (ongeveer iedereen zwaait naar je hier). Eentje liep naar binnen en toen onze trein begon te rijden ontstond er wat commotie. De man rende als een gek achter ons aan om ons door het open raam te voorzien van een cola en een sprite: hoe leuk is dat?! We hebben heel hard dankjewel geroepen maar konden helaas niks meer teruggeven aan onze held.

Diezelfde avond de bus genomen naar Bagan. Bij verschillende tentjes gevraagd en omdat er maar een optie leek te zijn hebben we die geboekt. Nou moet je weten dat Jeanine en ik budgetreizen tot een sport maken. We geven met alle liefde ons geld uit aan een heerlijke massages of nieuwe kleren maar als het om transport en accommodatie aankomt gaan we liever voor vierde klas dan voor derde klas. Dus na een nacht in een minstens dubieus hotel te hebben geslapen (deuk in het matras, vlekken op de muur, een niet passend kartonnetje ipv een glazen raam, een lekkende kraan etc) waren we geschokt dat deze busstoelen drie keer zo comfortabel lagen als ons bed. We bleken 'businessclass' te reizen en kregen dus van echte stewardessenkarretjes een drankje aangeboden, en zelfs koekjes en cakejes. Verder pasten onze billen ruim in de stoelen, een zeldzaamheid in Azië, en konden deze zo goed als plat. Om mijn opa te citeren; we waren zo blij als blik! Helaas arriveerden we al om 5 uur en waren we dus toch nog zo gaar als boter. Even de eerste tempels bewonderd in het ochtendlicht en toen snel ons bed ingedoken. Bagan is de stad van tempels dus dat is wat we daar ook gedaan hebben. Het grote nadeel in Bagan was wel de temperatuur van 41 graden (gevoelstemperatuur 46 graden), waardoor het op het midden van de dag echt niet uit te houden was, zeker niet voor Jeanine die net uit het koude Nederland kwam. Daarom dus steeds maar vroeg opgestaan (sunrise meegemaakt, drie hoeraatjes voor ons!) en daarna voor de siësta gegaan. Een dag een heuze e-bike gehuurd, het truttigste vervoersmiddel ter wereld. Dit liep allemaal op rolletjes tot we 's middags samen op één karretje tuften en de power binnen vijf minuten van 30% naar 0% zakte toen we net op het verste punt van huis waren. Shit. Eerst maar om de beurt gefietst met een kleine d-tour voor de sunset. Daarna met alle macht proberen te fietsen met de ander achterop en na een goed uur waren we denk ik thuis. We waren er gelukkig allebei redelijk chill onder, ook omdat dit niet de eerste gekke situatie was waar we ons samen uit moesten redden ;-)

Daarna vertrokken naar Mandalay, wat vergeleken met de andere plekken een beetje tegenviel. Wel nog een leuke wandeling gemaakt, met als hoogtepunt een amusementpark midden in de stad. Als doldwaze idioten in de splash, het spookhuis en het reuzenrad, terwijl de monniken in de botsauto's aan het racen waren. Inmiddels zijn we met een verschrikkelijke nachtbus (om 3 uur wakker gemaakt worden om te gaan 'ontbijten' en vervolgens een half uur in de kou te staan is niet chill) aangekomen bij een dorpje bij het Inle lake waar we morgen op gaan, om daarna een of twee dagen te gaan trekken in de natuur: zin in!

Verder hoop ik uiteraard dat alles daar ok is met iedereen. Ik kijk er stiekem al naar uit om jullie allemaal weer te zien in juli, maar nu eerst nog even genieten!

X

Oude en nieuwe vrienden

Hehe jongens, dat waren me de weekjes wel! Waar ik het vorige verhaal nog prinsheerlijk in Can Tho zat, zit ik nu alweer een paar dagen in Thailand en lijkt Can Tho alweer enorm ver weg.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Mijn laatste weken in Can Tho heb ik genoten van al het fijne wat de stad me te bieden had. De projecten, mijn fijne huisgenootjes, het lekkere eten en de speciale ervaring om zo dicht bij zo een bevolking te leven. Tussen de projecten door dus weer vanalles ondernomen met als stip op nummer 1 een uitje naar het zwembad met de city orphanage kids! Uiteindelijk mocht slechts één van de vier groepen helaas mee maar hierdoor konden we wel bijna een-op-een aandacht geven en dat was toch ook wel fijn!

Verder twee tripjes met de lieve mensen van Nhip Cau (het project voor gehandicapte volwassenen): een ontbijtje en karaoke ter ere van de verjaardag van Miss Kim. Allebei genoten, vooral van de positieve instelling van hen. Ze hebben zo vaak benoemd hoe blij en dankbaar ze zijn met de engelse lessen en activiteiten die gedaan worden dat ik me gewoon bijna schuldig ging voelen dat ik niet dankbaar genoeg ben voor al het mooie in mijn leven.

Daarna was de laatste week al snel aangebroken en begon het afscheid nemen. Voor de mensen die mij een beetje kennen geen nieuws maar ik kan dus niet uit de voeten met afscheid nemen, ik haat het intens. Het afscheid voelt heel anders dan zeven jaar geleden omdat het voor mijn gevoel nu veel meer af is en ik weet dat ik gedaan heb wat ik kon. Goed, tot zover het verstand. Mijn gevoel is iets heel anders. Ik kan gewoon niet zo goed aan mezelf verantwoorden waarom t oké is om die kinderen daar achter te laten zonder enige toekomst om zelf nog even 2,5 maand heel decadent leuke dingen te gaan doen.

Ergens was het fijn dat het dus in delen ging maar daardoor was ik wel 1,5 week bezig met afscheid nemen. Afscheid op de projecten ging nog redelijk ok, met uitzondering van twee projecten. Zo kreeg ik van mijn charityclasskinders en teachersassistant een teddybeertje, ketting, armbandje, sleutelhanger en notitieboekje en hebben we een hele fotoshoot gehouden bij het afscheidsdrankje. Dit was zo gezellig dat ik de tranen even weg moest slikken bij het 'goodbye teacher'. Uiteraard was het grootste probleem echter het weeshuis. Ik ben die week nog een extra keertje gegaan maar dat maakte het afscheid niet makkelijker. De dag van mijn vertrek was ik met een nieuwe vrijwilligster voor de fysio nog een keer bij de babygroep. Daar zat toevallig ook mijn favorietje (ik weet dat t niet mag maar check hem ff voorbijhupsen op zijn knietjes om 2.45 van dit filmpje (www.youtu.be/-ndwUXs5jz0) en je bent ook verliefd). Waar ik bij de andere groepen uiteindelijk wegkwam met een paar traantjes en een momentje van bezinning, trok ik het hier echt slecht. Het was dat ik me niet volledig wilde laten gaan tegenover het nieuwe meisje maar anders was het brullen geweest. Ik hoop echt zo hevig dat ik hier ooit nog terug ga komen en dat al deze kinderen dan een beter plekje hebben gevonden.

Lang om hierbij stil te staan had ik niet want ik moest nog afscheid nemen van Tien (leerkracht bij charityclass die heel lief een dromenvanger voor me had gemaakt) en Miss Hanh, die ook weer met een tas vol kadootjes aan kwam. Wederom even drie keer slikken en toen hop de bus in. Gelukkig niet nog een heftig afscheid want vier huisgenootjes kwamen even mee naar ho chi minh om me uit te zwaaien: hoe leuk is dat? Daar naar de cu chi tunnels geweest: ook de tweede keer zijn die indrukwekkend! Minder was de gids die totaal onverstaanbaar engels ratelde en lachte als een op hol geslagen hyena. De hoeveelheid geconsumeerde alcohol op de avond ervoor zal de tolerantie hiervoor ook niet hebben vergroot maar het was echt even afzien. De volgende dag nog alle vijf een hennatattoo laten zetten van een gekko, een afscheidskadootje van Marit en Hanne en toen moest ik afscheid nemen van Hanne en Daphne. In de chaos van het vertrekken ging dat nog best oke maar de steen in mijn maag loog er niet om.

De opvallende lezer vraagt zich misschien af waar de andere twee huisgenootjes zijn gebleven. Nou, die hebben vorige week besloten om nog even twee dagen mee te gaan naar Bangkok. Nogmaals: hoe leuk is dat? In Bangkok was het namelijk niet geheel ontoevallig oud& nieuw en dat wordt gevierd met de grootste watergevechten die je je voor kan stellen. Dit heb ik 7 jaar geleden wel geheel toevallig meegemaakt en dit moest en zou ik nog een keer doen. Inmiddels was Rianne, een vriendinnetje van thuis ook enthousiast geworden dus werd het een viermansfeestje. En was wat het heerlijk! Iemand van thuis zien was weer heerlijk vertrouwd maar met Koen en Marit voelde Can Tho ook nog dichtbij. Na drie dagen waterpistolen, emmers ijswater en klei over je heen krijgen en vooral veel bier in je krijgen waren we gesloopt. En in die staat was het afscheid van Koen en Marit natuurlijk helemaal gedoemd te mislukken dus het werd lekker brullen in Bangkok. Gelukkig elkaar op het hart gedrukt dat we elkaar in Nederland weer gaan zien :-)

Inmiddels ben ik met een kleine omweg in Koh Samui aangekomen. Was niet helemaal de bedoeling maar bevalt so far prima. Vanaf zondag ben ik aan het yogaen en detoxen in Koh Phangan, wat na afgelopen week geen overbodige luxe is. Daarna horen jullie uiteraard weer hoe het me bevallen is :-)

Liefs

burgerbestaan en slangen in huis

Hallo heerlijke Hollanders!

Tijd voor een nieuwe blog want jullie hebben een tijdje niks van me gehoord. Dit komt vooral omdat het leven hier ook een beetje in de sleur raakt (in de goede zin van het woord). Best jammer want juist de spanning van het onbekende is voor mij wat reizen zo mooi maakt. Maar aan de andere kant natuurlijk ook wel heerlijk dat alles zo vertrouwd is en je gewoon een huisjeboompjebeestje bestaan kan hebben in Vietnam :-)

Na wat wisselingen is mijn rooster inmiddels redelijk stabiel. Twee keer in de week fiets ik de jungle in op weg naar Thien an, een privé gerund weeshuis,waar ze een stuk beter zijn voor de kinderen dan in het staatsweeshuis. Op zaterdag geef ik samen met een van de andere vrijwilligers les aan acht kinderen van een jaar of 7. Zij kunnen inmiddels best een beetje Engels en vinden het ook leuk als je er bent. De dinsdagochtend is een ander verhaal. Dan geef ik in mijn eentje les aan twee jongetjes van een jaar of 5 en bij hun blijft het echt bij woordjes aanleren. Bij de meeste plaatjes die ik laat zien roepen ze heel enthousiast 'bananaaa'. Of je dan een aap, een blauwe ballon of een getal laat zien maakt niet zoveel uit. Het grootste deel van de les zit minstens een van de kinderen met zijn handen voor zijn ogen (vaak nog wel af en toe bananaa roepend overigens). Het zijn echt schatjes maar soms voelt dat uur echt als een eeuwigheid. Kwestie van heel veel energie erin pompen in ieder geval.

Op woensdag en vrijdagochtend doe ik twee projecten achter elkaar, waar ik altijd weer naar uitkijk. We hebben verschillende charity classes, waarbij kansarme kinderen Engels wordt gegeven. Dit mogen we in het gebouw van Atlas geven, in ruil voor dat wij ook een paar Atlasklassen lesgeven. In schril contrast met charity class zijn dit de ongemotiveerde rijkeluiskinderen die zich niks aantrekken van regels of gezag. Ik heb mazzel want ik geef de slimste Atlasjongen één op één-les dus ik kan hem makkelijk aan. Hij is 11, heet Jimmy en zonder twijfel hoogbegaafd. Waar ik met charity class bezig ben met steenkool-engels, gaat het met Jimmy over bijvoorbeeld tag guestions, wat hij moeiteloos oppikt. Ook spelletjes die ik meeneem snapt hij sneller dan menig vrijwilliger hier, echt een held. In mijn charity class zitten vier kinderen van rond de 14, die vooral veel giechelen en een uitspraak hebben waar de honden geen brood van lusten. We zijn dus veel aan het oefenen met praten en vrijdag krijgen ze een toets. Ik ben zeer benieuwd maar hou eerlijk gezegd ook wel mijn hart vast want ik heb niet het idee dat alles even goed aankomt. Wordt vervolgd....!

Zoals gezegd geef ik nog een middagje les aan straatkinderen. Inmiddels hebben we om versterking gevraagd want met zijn tweeën kom je handen tekort om alle kinderen op hun plek te houden, scharen af te pakken en ze elkaar de hersens niet te laten inslaan, laat staan dat je aan je Engelse les toekomt. Dit is kortom ook een project wat veel energie kost, met weinig resultaat. Soms moet je hier je mindset even aanpassen en genoegen nemen met ze een leuke middag geven, los van of ze nou echt beter worden in Engels.

Het traditionele ziekenhuis waar we helpen met het eten bereiden heb ik inmiddels gestopt. Dit was het enige 'culturele' project, waarbij we niet zoveel toevoegen en vooral veel moeten wachten. En laat dat nou net niet zo mijn ding zijn. Dan ga ik liever een keertje extra knuffelen in het city orphanage. Daar was Phuong (onze contactpersoon hier) het gelukkig mee eens. Inmiddels mag ik ook helpen met de fysio van een paar van de baby's. Bij normale bezoekjes kom ik altijd handen te kort dus het is fijn om zonder schuldgevoel één op één met de kinderen die het het hardste nodig hebben bezig te kunnen zijn. Ik ben hier nog drie weken en krijg echt alweer een steen in mijn maag bij het idee dat ik daar straks weer afscheid moet nemen. Ik zou ze het liefst allemaal in mijn backpack stoppen en meenemen naar Nederland.

Los van de projecten zijn er gelukkig ook nog genoeg activiteiten op onze vrije momenten; met wisselend succes pannenkoeken eten met de vietnameze jongens (hebben jullie daar sojasaus bij?), karaoke met miss hanh, een dagje op de boot naar een eiland waar je struisvogel kon rijden (wat ik niet gedaan heb omdat het er niet uitzag alsof de struisvogels hier erg blij van werden) en lekkere avondjes op het dakterras. Afgelopen week nog een klein grapje gehad met een slang hier. Een slang ja, in de keuken waar ik nietsvermoedend mijn boodschappen op wilde ruimen. Toen ik niet zo koelbloedig reageerde schoot hij weg en waren we hem kwijt. Uiteindelijk gevonden onder de koelkast en Phuong gebeld. Die heeft de schoonmaakster en haar man gestuurd. Die man heeft hem met een stok onder de koelkast vandaan gebost en onder een stoel gevangen, terwijl wij heldhaftig wegrenden. Toen heeft ie hem doodgeslagen met een stok. Niet zo diervriendelijk maar wij vonden t prima. Wat een helden he? We hebben ze geloof ik een keer of 800 bedankt maar ik loop nog altijd met wat aarzeling door de keuken, brr!

Ik ben vast van alles vergeten te vertellen maar er moet ook wat te babbelen blijven als ik weer in Nederland ben he? Voor vandaag staat er een tripje naar het centrum, een skype met opa en oma en een avondje stappen op het programma. Maak jullie dus vooral niet druk over mij, ik zou nergens anders willen zijn :)

Liefs en kusjes, Marin

happy new tet!

Hallo hollanders,

Terwijl het winterse weer bij jullie hopelijk wat afzakt is het hier de koudste tijd van het jaar met temperaturen van rond de 32 graden. Gek idee he? Gelukkig is dit weer wel een beetje mijn ding. Inmiddels ben ik al 7 weken van huis en 4 weken in Can Tho, ik kan me echt niet voorstellen dat mijn vrijwilligerswerk vorige keer nu al klaar was. Ik ben hier nog lang niet klaar dus ben blij dat ik nog 6 weken te gaan heb. Inmiddels is mijn onmiddellijke gevoel van thuis zijn uitgebreid met ook de praktische voordelen van ergens een tijdje zijn. Zo weet ik steeds beter in één keer de juiste lichtknopjes te vinden, weet ik waar je de beste broodjes kan scoren en fiets ik vrolijk door de stad naar alle projecten en 's avonds naar de leukste restaurantjes. Het verkeer hier is ook nog steeds lachen. So far heb ik twee regels weten te ontdekken: 1. hoe groter je voertuig, hoe meer rechten. 2. Toeteren is hier aan de orde van de dag en betekent zoiets als 'ik zou maar aan de kant gaan want ik kom er langs'. Als je dit eenmaal door hebt is er een georganiseerde chaos te ontdekken en wordt erdoorheen fietsen extra leuk :-). Wij wonen op zo een 7 km van het centrum en zitten dus in een toerististenvrije zone. Regelmatig wordt er door voornamelijk kinderen en mannen 'HELLO' naar ons geroepen, waarna er hard wordt gegrinnikt als we terug zwaaien. Dit continue omringt zijn door vietnamezen heeft ook zijn weerslag op ons. Als we een keer in het centrum zijn, staren we naar andere blanken als toeristen op safari (oh kijk, een zebra!). Dat wordt nog wat als ik me straks weer ga reizen en me in de toeristische gebieden ga begeven.

De afgelopen twee weken lagen de projecten op een wat laag pitje door tet, het Vietnamese nieuwjaar. Dit werd hier gevierd met groots vuurwerk, wat we op de grote brug moesten gaan kijken volgens wat locals. Wij daar dus heen gegaan. Er wordt niet afgeteld, maar het vuurwerk 'barst opeens los', waarop alle Vietnamezen ooh-en en aah-en alsof hun leven er van af hangt. En heel eerlijk gezegd waren wij minder impressed, het is vergelijkbaar met het vuurwerk ter afsluiting van de Kwakelse kermis. Maar we hebben ons goed vermaakt hoor, dat wel. De terugtocht was chaos. Iedereen verdween na het vuurwerk meteen naar huis dus er was dikke scooterfile (de spaarzame autos die hier rijden waagden zich gelukkig niet in de chaos die avond), waar wij ons op ons fietsje doorheen moesten manoeuvreren. Uiteindelijk rond half 2 thuis, waarna we de volgende ochtend op half 8 werden verwacht bij de pagoda voor ontbijt. Geen cruesli en yoghurt of broodjes kaas maar hotpot, tofu, rijst en gefrituurde bloemkool. Heftig! Wel grappig dat ik, omdat ik in april nog Thais nieuwjaar vier met Rianne, dit jaar drie keer nieuwjaar vier. 2015 moet mijn jaar wel worden dan he?

Afgelopen weekend zijn we nog naar Vinh Long gegaan met twee Vietnamese studenten die we kennen van het Charity Hospital. Daar in een mooie homestay gebleven, een kookcursus gedaan, een boottocht gemaakt en een snoepjesfabriek bezocht. Er was wat gedoe over de vietnamese manier van regelen maar we hebben ons goed vermaakt, compleet met een heerlijke slappe lach bui toen we met de vijf vrijwilligers op bed lagen. Nog fijner was het gevoel van echt thuiskomen na twee dagen.

City orphanage is nog steeds mijn mooiste project. Inmiddels kennen we de kinderen steeds beter en krijgen we ook contact met de moeilijkere kinderen. Wat maakt dat het mooi en dankbaar werk zeg! Al blijft het moeilijk om soms te zien dat de leidsters kinderen zonder reden een schop geven, de kinderen zich weer terugtrekken als je ze noodgedwongen moet terugleggen en er kinderen zijn die zichtbaar heel veel pijn hebben. Waar ik wel heel trots op ben is dat ik met twee vrijwilligers bezig ben met het opzetten van wat algemene verbeteringen. Als eerste stap hebben we alle materialen uitgezocht en volgens een strak systeem opgeruimd. Alles is nu gelabeld, getest en overzichterlijk. Het klinkt simpel maar het scheelt zo veel. We willen nog een inventarislijst opstellen, die doorgestuurd kan worden naar de nieuwe vrijwilligers, zodat zij beter weten wat wel of niet handig is om mee te nemen. Inmiddels zijn we bezig met het aanleggen van overdrachtsmappen waardoor er hopelijk niet elke keer zoveel informatie verloren gaat. Best nog een klus, want het gaat om 9 projecten maar ook dit lijkt me iets dat veel kan toevoegen :).

De komende twee weken vertrekken er veel huisgenootjes. Terwijl we nu allemaal net aan elkaar gewend zijn en onze draai hebben gevonden. Altijd spannend wat daarvoor in de plek komt natuurlijk, maar ook wel weer leuk om een 'nieuwe frisse wind' erin te krijgen. Jullie horen het van me!

Liefs Marin

Can Tho, jij mooie stad

Hallo allen,

Mijn laatste verhaal eindigde bij mijn start in Can Tho. Ik vertelde nog blij dat er een fietstocht op de planning stond voor de volgende dag. Op onze vietnamese kaart leek het vissersdorpje een km of 15/20 van ons huis af te liggen dus dat zagen we wel zitten. De route leek simpel: immer geradeaus, bij een t-splitsing links en dan bij een grote pagoda rechts. De t-splitsing kwam wat later dan gehoopt maar na een verfrissend drankje (en een paar tegels als wc) konden we er weer tegen aan. Maar hoe lang we ook fietsten, geen pagoda. Maarja, hoeveel vertrouwen heb je in een vietnamese kaart? En wie zegt dat de pagoda niet om de volgende hoek ligt te schitteren? Dus toch nog maar even doorfietsen tot het echt niet meer leuk was. Daarom maar een pitstop gemaakt en met wat hulp van locals geconcludeerd dat we ongeveer 40 km van huis waren en de pagoda al lang en breed gepasseerd. Oops! 40 km in de bloedhitte is pittig maar we moesten ook nog terug. En het is nou niet dat we echt steady fietsen hebben, dus de zadelpijn was present. Maarja terug moet je toch dus met redelijk goede moed op weg. En wat zagen we halverwege verscholen in de bosjes? De pagoda! En niet zo een kleintje ook. Die hadden we even gemist alle vijf. We zijn voor de vorm nog even naar binnen gegaan maar het vissersdorpje hebben we niet aangedurfd. Om een uur of 6 arriveerden we uitgeput thuis. De komende dagen nog flink wat last gehad van de zadelpijn en spierpijn, dat snap je.

De dagen erna begonnen de projecten. Mijn eerste project was meteen het city orphanage, het project wat na zoveel jaren nog steeds zo in mijn hoofd (en hart) zat dat ik wel terug moest komen. Van de andere vrijwilligers hoorde ik dat er verbeteringen waren; er zijn kinderen die naar school gaan,er zijn rolstoelen en bedjes voor de kinderen en er is een health care en fysio programma opgezet. Dit klonk natuurlijk super dus met goede moed vertrok ik die kant op. Maar daar aangekomen kwam de klap harder aan dan verwacht. Het klopt zeker dat er verbeteringen zijn maar sommige kinderen herkende ik nog van zeven jaar geleden. In die zeven jaar waar ik gestudeerd, gereisd, gefeest en genoten heb, hebben zij hier gelegen. Zonder enige vorm van liefde. Dat is een bizarre realisatie. Er waren echter ook een paar kindjes niet meer. Wetende dat de gehandicapte kindjes bijna niet geadopteerd worden kan het bijna niet anders dan dat zij zijn overleden. Het leven daar is amper menswaardig te noemen maar toch breekt het mijn hart.

Hoewel mijn eerste bezoek heftig was kan ik inmiddels tijdens mijn bezoekjes weer genieten van de kleine dingen die je wel kan doen hier. De lach op hun gezichtjes doet me elke keer weer goed. Er zijn inmiddels vier

groepen waar we elk ongeveer drie kwartier zijn. Bij de meeste groepen spelen en knuffelen we alleen, bij de "vrouwen" helpen we ook met eten geven. Daarbij liggen ze op hun rug en proberen we het papje zo liefdevol mogelijk in hun mond te krijgen. Dit geeft me altijd een voldaan gevoel omdat ik weet dat de leidsters hier het anders een stuk hardhandiger hadden aangepakt.

De andere projecten zijn gelukkig een stuk hoopgevender. Ik geef voornamelijk Engelse les , maar help bijvoorbeeld ook met het eten voorbereiden voor het charity hospital. Flink wat afwisseling dus, wat ik zeer fijn vind. Laatst bijvoorbeeld voor het eerst lesgegeven aan straatkinderen. Wat ik daar geleerd heb is dat zij niet zo goed kunnen omgaan met vrije situaties. Het begin ging dan nog wel oké maar het liep uit op chaos, compleet met slaande/ huilende kinderen, puzzels die kwijt waren en dingen die gesloopt werden. Oh, en mijn gulp stond open. Ik was na afloop echt doodop maar heb stiekem woest veel zin in volgende keer! Vanochtend na enig aandringen mogen helpen met t uitdelen van pakketjes aan gehandicaptenb blinden en armen. Vorige keer dat ik hier was waren mijn huisgenootjes dit gaan uitdelen in de bush bush en ik liet dit me geen tweede keer door mijn neus boren. Eenmaal aangekomen daar bleek t dit keer om iets heel anders te gaan. Op een schoolplein werd een ceremonie opgezet waarbij alle 'hulpbehoevenden' op een mini krukje een paar uur moesten wachten terwijl de belangrijke en kerngezonde hotemetoten op een normale stoel mochten zetelen. Vanaf het begin af aan werden wij als enige blanken continue gefilmd en op de foto gezet. Tijdens het wachten zitten babbelen met de mensen van nhip cau en de blinden (waar ik eerst in al mijn enthousiasme naar stond te zwaaien) en wat ongemakkelijk voor ons uit zitten staren. Toen werd er hier en daar wat gezongen en moesten we opeens bij de rest gaan zitten voor een 'groepsfoto'. Dit bleek echter puur om het plaatje te gaan en eigenlijk wilden ze gewoon fotos van ons. Zo werd er een meisje in een rolstoel voor ons neergezet, met drie camera's op ons neus en de opdracht 'praat met haar'. Het bleek een heel leuk meisje te zijn maar hoe akward kan het zijn? Ik had niet het idee dat we daar waren om de goede redenen en voelde me echt een beetje genaaid. Gelukkig konden we daarna helpen met het uitdelen van de pakketten en hebben we toch nog wat positiefs bij kunnen dragen.

Verder ook al genoeg leuke dingen ondernomen hier buiten het vrijwilligerswerk! Lekker uit eten geweest met miss Hanh, gaan eten met de mensen van Nhip Cau, die me na zeven jaar nog herkenden!, tet gevierd met de blinde mensen en gebadmintond/ buiten gespeeld met wat lokale studenten. De rest van onze tijd spenderen wij op ons dakterras/ lees ik het ene na het andere boek weg en kom ik helemaal tot rust. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat t de afgelopen dagen niet zo goed met me ging en dat heeft niks met hier te maken maar juist met dingen die thuis spelen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog steeds heel blij om hier te zijn. Maar als er iets thuis niet goed gaat is zes maanden lang en 10.000 km ver. En het is dubbel lastig want ik wil niet verdrietig zijn tijdens mijn tijd hier maar soms ontkom je daar niet aan. Op dit soort dagen ben ik zo dankbaar voor skype, whatsapp en een fantastisch vangnet dat thuis op me wacht!

Liefs Marin

P.s. ik stop flink wat tijd in deze verhalen, reacties worden gewaardeerd ;-)

Verzonden van mijn ASUS

feels like home!

Jaa daar ben ik weer! Op licht aandringen van papa nu verhaal twee vanuit Can Tho. Mijn eerste verhaal eindigde bij het niks doen bij het strand. En hoewel al dat luieren ons zeer goed heeft gedaan, hadden we nu wel weer zin om de wat actievere backpacker uit te gaan hangen dus vol goede moed gingen we op weg naar Kampot. Daar sloeg echter het noodlot toe. Want waar Mirjam en ik allebei al dagen wat ziekjes waren, voelde ik me nu echt slecht. Terwijl Mirjam al zwetend probeerde de fan nog een standje harder te krijgen, lag ik tandenklapperend in een deken opgevouwen. De eerste twee dagen in Kampot dus niet zoveel uitgespookt als gehoopt. Daarom maar wat rondgelopen in het leuke stadje en bij de rivier zitten chillen. Ook nog naar een repetitie van een traditionele muziekschool voor wezen en gehandicapte kinderen geweest en een massage van blinden genomen. Dit laatste had ik al een keer eerder gedaan in 2010 in Can Tho met miss Hanh. Ik kon me herinneren dat dit een wat pijnlijke aangelegenheid was maar wilde het nog een kans geven. Grote Fout, het deed echt pijn. De beide mannen leken er ook niet echt zin in te hebben, getuige bijvoorbeeld de telefoon die Mirjam tegen het einde in haar hand gedrukt kreeg. Of ze even wat instellingen kon veranderen. Dit gebeurde doodleuk tijdens onze massagetijd dus ondertussen werd met één hand nog wat gekneed maar wij vonden het wel prima dat we even niet de martelingen hoefden te ondergaan.

Gelukkig voelde ik me op dag drie beter en hebben we motortjes gehuurd. De onderhandelingen bij de eerste pogingen verliepen wat stroef. Ten eerste moesten we zonder duidelijke reden een bepaalde motobike nemen, terwijl deze niet onze voorkeur had. Daarna werden we zonder overleg meegenomen naar een plek waar de benzine goedkoper zou moeten zijn dan op tankstation. Ik vertrouwde het niet helemaal maar werd pas echt achterdochtig toen alle benzine er vrolijk aan de onderkant uitlekte. De man had hier zo een gek verhaal bij dat ik t definitief niet meer vertrouwde en we de scooters hebben ingeleverd. De tweede zaak waar we heen gingen was een wereld van verschil en met een veel beter gevoel stapten we op de motor. Je weet nooit wat er gebeurd was maar ik was blij dat we dit keer naar onze onderbuik hadden geluisterd. En daar gingen we, ik met een te kleine helm en hello kitty motobike en Mirjam met een paardrijcapje.

Het gevoel van op een motobike rijden was ongelooflijk gaaf. Waar we in het begin nog met 20 km per uur bevend elkaar om en om inhaalde (gedoseerd gas geven was nog even lastig), gingen we al snel met een grijns van oor tot oor met 60 over de weg. De weg was vaak zo stil dat ik alleen Mirjam voor me of in mijn spiegel zag. Uiteindelijk na een kleine d-tour (zonder kaart, richtingsgevoel én voorbereiding maak je het jezelf lastig) aangekomen bij Bokor Hill. Helaas had Mirjams motobike wat benzineproblemen waardoor we de top niet hebben gehaald. Maar het uitzicht was desondanks prachtig vanaf waar wij stonden. Daarna nog wat rond gereden in de buurt, al met al een super goede ervaring!

De dag erop vertrokken naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja en laatste stop van de gezamenlijke reis van Mirjan en mij. In Phnom Penh zijn we naar de killingfields en gevangenis gegaan. Heftig! Ik verbaasde me ook eigenlijk hoe weinig ik wist over deze oorlog, waarbij een kwart van de bevolking is uitgemoord. Mirjam en ik hadden daarvoor al first they killed my father gelezen, een aanrader als je wat meer wilt weten over de khmer rouge!

En toen was het de laatste avond. Omdat ik een wat kleiner budget heb dan Mirjam had zij heel lief aangeboden om het etentje bij een restaurant die straatkinderen opleid te betalen. We hadden onze telangnietgewassen broek thuisgelaten,onze jurkjes aangedaan en er zin in. Na het lekkere eten liepen we naar onze straat op zoek naar een leuke bar om te proosten op onze geslaagde vakantie. Het begin van onze straat was donker en het was er heel rustig. Uit het niks dook er een scooter op die ons afsneed. Toen ik hiervoor weg wilde springen voelde ik opeens een ruk aan mijn tasje, die ze dus kapot getrokken of sneden hebben. Ik ben er nog achteraan gerend maar kon ze natuurlijk niet inhalen. Shit! Dit is de eerste keer dat me dit in al die tijd in Azië is gebeurd en ik baal dat ik me er nu niet meer zo veilig kan voelen. In het tasje zat voor ons doen veel geld maar gelukkig geen pasjes, telefoons of paspoorten. We zat de sleutel van onze kamer erin, wat we een eng idee vonden. Daarom dus onze kamer niet meer verlaten, de deur gebarricadeerd en boonanza gespeeld. De volgende dag nadat we hadden uitgecheckt voelden we ons gelukkig een stuk beter. Als eerste aangifte gedaan, wat dan wel weer hilarisch was. We zaten kennelijk bij het verkeerde politiestation maar waar we dan wel heen moesten werd ons niet duidelijk. Een agent bood ons aan om ons te brengen, dus hop achter op de motobike bij meneer agent. Die had de dag van zijn leven en ging ons nog even showen bij zijn vrienden in de buurt voor hij ons bij het goede adres afzette. Daar aangifte gedaan en toch nog een lekkere laatste dagje gehad. Bij het afscheid dit keer het niet zo stoer droog gehouden want opeens kwam het binnen dat ik pas in april weer iemand van thuis zie. Gelukkig kon ik me snel herpakken en had ik zin in de tocht naar Can Tho.

Met een mazzeltje mocht ik de hele tocht per boot doen (was duurder maar mijn bus scheen stuk te zijn). In een paar uur de mekong over en toen in chau doc over in de bus. Meteen leuke mensen ontmoet, dat geeft weer een goed gevoel voor als ik alleen ga reizen. Uiteindelijk uiteraard vertraging dus was blij als een kind toen ik het herkende! Het was inmiddels al een uur of negen dus niet veel gedaan. Wel fantastisch om te zien dat mijn foto van zeven jaar geleden nog op de muur hier hangt. Voelde echt als thuiskomen!

Er wonen hier op dit moment vijf meisjes/ vrouwen en de komende dagen komen er vier bij. Het wisselt nogal wat betreft leeftijd maar so far vind ik iedereen helemaal leuk! Gisteren naar de pagoda geweest om te lunchen, gegeten met miss Hanh en afscheidsfeestje gehad van een vrijwilliger. Druk dagje dus! Morgen staat er een fietstocht naar een vissersdorpje op de planning en dinsdag beginnen de projecten. Er schijnt nogal wat verbeterd te zijn dus ik kan niet wachten!

Liefs Marin

if we were supposed to stay in one place, we'd have roots instead of feet

Hi hallo,

Na wat twijfel toch maar besloten om weer aan de blog te gaan. Er gebeuren hier simpelweg te veel dingen om niet met jullie te delen.

Vorige week zaterdag vertrok ik voor de derde keer naar mijn geliefde Azië, dit keer zonder tranen op schiphol zowaar. Door de storm (gek om dit woord te schrijven eigenlijk zo vanaf mijn bountybeach) had mijn eerste vlucht naar Istanbul flink wat vertraging, waardoor mijn eerst zo ruime overstaptijd daar wat in het nauw begon te komen. De aardige Nepalees naast mij, die overigens mijn liefde voor puzzelboekjes deelde, had inmiddels al een vervangende vlucht geregeld naar zijn bestemming en ging daarom onverwacht een dagje Istanbul in. Al pratend en kruiswoordpuzzelend werd ik zelf steeds enthousiaster over dit vooruitzicht en hoopte ik stiekem - en later zelfs hardop- dat ook ik mijn vlucht ging missen. "Helaas" was dit niet het geval en kon ik precies in één keer door de boarding rij in. Hierdoor wel heel veel zin in het toetje dat ik mezelf heb getrakteerd in de vorm van een nachtje Istanbul op mijn terugreis. De tweede vlucht ging soepel als een zonnetje, ondanks mijn gebrek aan slaap (een zeldzame gebeurtenis, zeker wanneer ik mij in een bewegend toestel bevind).

Mijn vermoeidheid verdween meteen toen ik mij in mijn eerste tuctuc naar khoa san road, dé backpackerstraat, liet vervoeren. Het is moeilijk om mijn geluksgevoel op dat moment in woorden te beschrijven maar ik denk niet dat mensen veel gelukkiger kunnen worden dan ik daar en dan. De op zijn minst typische geuren, de lieve mensen, het gekke verkeer en de wind in mijn haren zorgde voor kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Hoewel ik hier elke dag intens geniet, raak je toch wel weer gewend aan dit leven, zonde dat je dit euforische gevoel niet lang kan vasthouden. Eenmaal aangekomen in mijn vaste guesthouse kon ik wederom niet slapen. Daarom maar wat gaan banjeren voordat ik Mirjam op kon halen, die mij de eerste drie weken vergezelt. In 2010 hebben wij samen Thailand, Laos, Vietnam en Indonesië doorgereisd en met Cambodja op de planning maken we nu dit rondje compleet. Vanaf het moment van aankomst was het daarom een feest van herkenning samen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik inmiddels al niet meer kan tellen hoe vaak ik in Bangkok ben geweest maar dat ik al die keren een gooi heb gedaan naar de titel ' s werelds slechtste toerist en khoa san road zelden heb verlaten. Er is iets met de atmosfeer in deze straat die ervoor zorgt dat de dag steeds weer voorbij is voor ik mijn plannen heb kunnen uitvoeren. Dit keer moest dat anders en dus gingen Mirjam en ik aan de banjer. En wie had dat gedacht? Bangkok is een prachtige stad! Ook heel fijn om even niet in de toeristische gebieden te zijn en daardoor niet als een wandelende geldautomaat gezien te worden. Na een verrassend mooie route uiteindelijk Chinatown bereikt, wat minder spectaculair was dan gedacht (wat resulteerde in een verwarde blik en het antwoord ' daar ben je al', toen we vroegen naar de weg naar Chinatown).

Na een paar dagen bijkomen in Bangkok (heftige jetlag waardoor zelfs ik mijn slaaptalent kwijt leek te zijn) besloten we de bus te pakken naar Cambodja. Blij verrast met de lage prijs stapten we daarom de bus in die ons, na de gebruikelijke vertraging van anderhalf uur, naar de grens zou brengen. Tot mijn schande moet ik bekennen dat we in deze busrit tot twee keer toe zijn opgelicht. Het stomme is ook dat we het beide keren doorhadden en weigerden, maar dat het zo gedraaid werd dat het opeens toch heel logisch leek en voor we het wisten deden we toch wat ze van ons wilden. Met 30 euro pp minder op zak en t voornemen meer naar ons gevoel te luisteren betraden we daarom Cambodja.

Wat meteen opvalt in Cambodja is het slechte verkeer. Nou is het wegennet in heel Azië geen soepel lopende machine, maar Cambodja zorgt weer voor nieuwe dieptepunten. Na een busreis van 13 uur (iets uitgelopen op de beloofde 8 uur) kwamen we in het donker aan op een afgelegen busstation. Zoals het echte Hollanders betaamd, zaten we na flinke onderhandelingen met twee Nederlandse jongens (johan en john) en vier mega backpacks voor een habbekrats in een tuc tuc naar t centrum, die daardoor wel wat snelheid verloor. De grootste attractie bij Siem Reap zijn natuurlijk de tempels van Angkor Wat. Daar dus de volgende ochtend met de twee Nederlandse jongens op de fiets heen gegaan. Na een kleine d-tour kwamen we aan en zijn we de hele dag zoet geweest met aapjes voeren en tempels kijken. Nog steeds wat jetlaggerig besloten we de sunrise tour de volgende ochtend maar te laten voor wat ie was en ons aan het eind van de ochtend richting de tempels te begeven. We hadden Angkor Wat zelf als toetje bewaard voor deze dag en dat was zeker de moeite waard. Ik zou zeggen; check de foto's vooral even :). Wat wel een negatieve stempel op deze mooie tripjes drukte waren voor mij de vele kinderen die vanalles probeerden te voorkomen. Eenmaal aangekomen bij een tempel werd je meteen bestookt door meerdere kinderen, die pas ophielden als je in de tempel of op je fiets was. Ik koop uit principe niks bij kinderen omdat ik er van overtuigd bent dat je hiermee het probleem in stand houdt maar ik voel me toch elke keer een in en in slecht mens als ik niet reageer op al die smekende oogjes.

Na wat getwijfel over onze volgende bestemming uiteindelijk gekozen voor het strand, Sihanoukville wel te verstaan. Met het idee dat dit ons een dag zou opleveren leek de nachtbus een goed plan. Little did we know dat deze bus er 22 uur over deed, ipv de 10 uur die ons waren voorgehouden. Daar ging onze bonusdag dus.... Het fijne van backpacken in Azië is dan wel dat iedereen, inclusief wij, 5 minuten moppert en zich vervolgens overgeeft en er het beste van maakt. Uiteindelijk na twee nachtjes besloten de boot te pakken naar Koh Rong Saloem, een eilandje in de buurt. Hier in de buurt kon Mirjam duiken en ik met mijn haaienfobie chillen op een bountybeach; prima deal! Na haar duiktocht beviel ook Mirjam dit eiland zo goed dat we er een paar dagen zijn blijven hangen. Op dit eiland was niks te doen en dat was precies waar we behoefte aan hadden. Geen wifi, vervelende verkopers of andere onzin. Wel twee restaurantjes (waarvan eentje Huba Huba heet) en een uitgestrekt wit strand met nog een handjevol andere toeristen. Daarnaast hing er een heerlijke sfeer, waardoor we allebei bruingebakken en uitgerust op de boot terug stapten.

En nu zijn we dus weer terug in Sihanoukville. Plannen hierna zijn Kampot en Pnom Phen, waarvandaan Mirjam het vliegtuig pakt naar Nederland en ik de bus naar mijn Can Tho. korte conclusie: so far so good :-)

Liefs, Marin